به گزارش پایگاه خبری تحلیلی صبح الوند به نقل از شبنم ها، این روزها با توجه به اینکه پدر و مادرها مشغله زیادی پیدا کرده‌اند دغدغه نوع تربیت فرزندشان در مهدهای کودک به مسئله‌ مهمی تبدیل شده‌است. کودک به صورت متغیر حدود چهار الی هشت ساعت از وقت خود را در مهدکودک می‌گذراند، بنابراین نوع آموزشی که می‌بیند و نوع رفتاری که با او می‌شود از درجه بالایی از اهمیت برخوردار است.

در این گزارش سعی کرده‌ایم به بررسی مهد‌های قرآنی بپردازیم که چند سالی است مخصوصا در بافت‌های سنتی شهر فراگیر شده‌است و افراد زیادی به فرستادن کودکانشان به این مهدکودک‌ها تمایل نشان داده‌اند.

اولین سوالی که ایجاد می‌شود تفاوت اصلی این مهدها با مهدهای عادی است. بررسی‌ها نشان می‌دهد تفاوت اصلی این مهدها در میزان زمانی است که به صورت ثابت برای آموزش حفظ قرآن به کودکان اختصاص می‌دهند. این تحفیظ به انواع و اشکال مختلف اعم از حفظ موضوعی، حفظ ترتیبی و... در قالب شعر، قصه و بازی به کودکان آموزش داده می‌شود. برنامه‌های دیگر این مهدکودک‌ها بسته به میزان شهریه‌ای که دریافت می‌کنند و امکانات موجود، تقریبا مشابه مهدکودک‌های عادی است. برای مثال یکی از این مهدهای قرآنی برنامه‌ روزانه‌ خود را با قرائت آیات قرآن توسط یکی از کودکان آغاز می‌کند و در طول روز ساعاتی مشخص را به آموزش آیات قرآن به کودک اختصاص می‌دهد. طبق گفته‌ مدیر این مهد، برای هر سن تعداد مشخصی سوره قرآن در نظر گرفته شده که کودک به روش‌های مختلفی آن را حفظ می‌کند و در ساعات دیگر به یادگیری زبان انگلیسی، نقاشی و موارد دیگر می‌پردازد.

مدیر این مهد کودک تأکید داشت که مربیانی که در زمینه تدریس قرآن در این مهد فعالیت می‌کنند دوره‌های آموزشی استاندارد را گذرانده‌اند و سعی بر این است که با افراط و تفریط باعث دلزدگی کودکان از دین نشوند، اما رویکرد این مهدکودک‌ها در قبال کودکانی که از ابتدا علاقه‌ای به حفظ آیات قرآن از خود نشان نمی‌دهند و حضور آنها در این محیط ممکن است سبب دین گریز شدنشان گردد جای سوال بود.

مدیر مهدکودکی اذعان داشت، از آن جایی که آموزش‌هایی که به کودک در این سنین داده می‌شود، آموزش‌های مفاهیم پایه‌ای دینی نیست و تمرکز بیشتر از هر چیز بر حفظ آیات است، لازم نیست به عدم علاقه کودک هویت داده شود، این در حالی‌است که طبق نظریات روانشناسان تربیت دینی، تربیت دینی اصولی و صحیح هم به جهان‌بینی و مبانی اعتقادی و باورهای انسان نظر دارد و هم به اصول و ارزش‌های اخلاقی، حقوقی، سیاسی و نظایر آنها.

روانشناسان بر این باورند که تربیتی که افراد در این زمینه دریافت می‌کنند خود ممکن است موجب پذیرش دین از سمت فرد یا برعکس موجب دلزدگی یا فرار او از مذهب شود. تربیت دینی می‌تواند متناسب با رشد طبیعی فرد اعم از رشد زیستی، فیزئولوژیکی و روانی آن شکل و سامان پذیرد. از این‌رو، قوانین حاکم بر رشد می‌تواند تربیت دینی را به موازات رشد طبیعی فرد توجیه و تببین کند. توجه به این هماهنگی بین رشد و تربیت نشان می‌دهد تا چه اندازه تربیت دینی از قوانین روانشناختی پیروی می‌کند؛ اگر طبق روشی که مهدهای قرآنی در پیش گرفته‌اند کودک هنوز برای آشنایی با مفاهیم پایه‌ دینی آماده نباشد، آموزش یک بعدی حفظ قرآن به کودک می‌تواند عواقبی جبران‌ناپذیر ایجاد کند.

طبق نظریه‌ بسیاری از جامعه‌شناسان مطرح مراحل شکل‌گیری شخصیت فرد در کودکی وی پایه‌ریزی می‌شود. عادات و اشکال انضباط در هر جامعه‌ای متفاوت است و در دوران کودکی کسب می‌گردد و در شکل‌گیری قوای ذهنی افراد نقشی تعیین‌کننده دارد. خانواده به عنوان اولین نهاد آموزش غیررسمی به کودکان نقش مهمی را ایفا می‌کند و پس از آن مهدکودک‌ها که امروزه به امری فراگیر تبدیل شده‌اند اولین تجربه‌ کودک از امر اجتماعی و آموزش رسمی محسوب می‌شود. وجود تضاد میان این دو نهاد می‌تواند کودکی را که در آن سنین نیاز به خلاقیت، ابداع، کشف و مسائل این‌چنینی دارد دچار سرگشتگی‌هایی کند که اثر خود را تا انتها بر شخصیت او می‌گذارد.

اگر مطالعات موردی را در نظر بگیریم شماری از کودکان دیده‌ می‌شوند که پس از گذراندن دو یا سه سال در این مهدکودک‌ها وقتی به سنین بالاتر رسیدند دیگر تمایل کمتری به حضور در کلاس‌های قرآنی از خود نشان‌ داده‌اند. کودک براساس شنیده‌ها -چه درست، چه غلط- می‌آموزد و این خود نشان از اهمیت نوع و شیوه‌ای است که برای آموزش کودک در نظر گرفته‌ می‌شود در نتیجه اثرات این شیوه بر شخصیت کودک و در نهایت بر جامعه نمود پیدا می‌کند. با پذیرش این مسئله که تربیت دینی برای کودک امری لازم است باید بدانیم که شیوه‌ ناصحیح این تربیت دینی موجب دلزدگی، دین‌گریزی و افراط و تفریط در سنین بالاتر در کودکان می‌شود.

پیش از فرستادن کودکان به هر نوعی از مهدها با بررسی شیوه‌های آموزشی آنان، انطباق این شیوه‌ها با استانداردهای جهانی آموزش کودک، احترامی که برای فردیت کودک قائل می‌شوند و همچنین همسویی نسبی آموزش‌ها با نوعی از آموزش که در خانه به کودک داده می‌شود می‌توان تا حدود زیادی جلوی آسیب‌هایی را که در سنین بالاتر برای کودکان ایجاد می‌شود گرفت.