صلح حسنی حاصل فرایند ناگوار بی یارو یاور شدن امام حسن (ع) دربرابر دشمنان بود . فرایندی که ناشی از خیانت فرماندهان و کارگزاران ارشد امام حسن (ع) و تطمیع این کارگزاران ایشان با سکه های معاویه بود .اعتراف وافتخار کارگزاران به لزوم حرکت به سمت صلح حسنی ، در واقع نوعی اعتراف تلویحی به خیانت و خالی کردن پشت امام جامعه است . همچنین صلح حسنی برای کارگزارانی که موجبات اجبار امام به صلح با دشمن را فراهم کردند ، نه تنها افتخار ندارد بلکه سرشکستگی و خجالت دارد .