به گزارش صبح الوند، حسین همدانی شاگردی زرنگ و مخلص بود از مکتب خمینی که توانست در ۶۵ سالگی و پس از ۴۱ سال مجاهدت مزد خود را بگیرد. او مشی امام خامنه ای را به خوبی درک کرده بود و به ندای مردم داری، مردم یاری و تخاطُب با مردم به خوبی لبیک گفته بود.

سردارهمدانی برای مردمش همیشه در دسترس بود و کمک کننده آنان درمشکلات.

از بین همه ی ویژگی های شاخص ایشان زیست اجتماعی و سبک زندگی او بیشتر به چشم می آمد. اگر چه نگارنده ی این سطور، خود یارِغار حاج حسین نبوده، ولی بسیاری از فضائل و خصائل او را به چشم دیده و به گوش شنیده و بارها آنها را خوانده یا برایش روایت کرده اند.

حسین همدانی در موضوعات مردمی و اجتماعی صاحب سبک بود، آنجا که نیاز بود بچه های رزمنده را در هیأتی زیر خیمه ی اباعبدالله الحسین (علیه السلام)جمع کند، هیأت رزمندگان ثارالله را در دهه ۶۰ تأسیس کرد و رونق بخشید. پس از دوران دفاع مقدس با زیرکی، موقعیت شناسی و زمان شناسی ای که داشت، تلاش کرد برای ترویج فرهنگ قرض الحسنه وحل مشکلات اقتصادی مردم، مؤسسه قرض الحسنه عدل اسلامی را تأسیس کند(الحق مؤثرهم بود).

برای انسجام رزمندگان بعد از دفاع مقدس مجمع پیشکسوتان جهاد و شهادت را بنیان نهاد. او با راه اندازی مؤسسه خیریه ی ثارالله به یاری محرومین شتافت.

کسی نمیتواند نقش بی بدیل و پررنگ او را در بنای باغ موزه دفاع مقدس همدان انکار کند.

حاج حسین در سبک زندگی و زیست اجتماعی اش به خیمه ی امام حسین(ع)، ولایت و انقلاب و مردم به شدت وفادار و ارادتمند بود. سردار همدانی فقط متعلق به بچه های رزمنده، انقلابی و هیأتی نبود، او با همه ی مردم مأنوس بود.

چند ماهی که در فتنه ۸۸ فرماندهی میدانی تهران شد، تمام تلاشش را به کاربرد تا صف معاندین و معارضین را از صف افرادی که سوأل و شبهه داشتند جدا کند و برای این منظور خودش در خیابان ها حاضرشد تا جوان فریب خورده ای، آسیب نبیند و تلاش میکردند به شبهات و گره های ذهنی جوانان پاسخ دهد.

حسین همدانی از جنس مردم بود، با مرام و با صفا. این را از تشییع جنازه ای که به تعبیر رهبرانقلاب «همه ی مردم همدان آمدند…» باید فهمید؛

از نصب تمثال او در مغازه ها، خودروها، کارخانه ها، کوچه ها، خانه ها و… باید درک کنیم. غم حسین همدانی همه را عزادار کرد و مردم به احترام مجاهدت و مرامش تمام قد ایستادند…

حسین همدانی مردی ازجنس باران بود؛ با سخاوت و بی مضایقه….

ما بی تو غریبیم دراین شهر، دلیرا/یک بار دگر از دل این معرکه برگرد

علی بقایی