به گزارش صبح الوند،فاطمه تخمه چی یادداشت نویس همدانی در ستایش صداقت سردار حاجی زاده نوشت:  شعله‌هایِ آتش در قلبِ بزرگ مردی زبانه می‌کشد، می سوزد و دم برنمی‌آورد. از آبرویش مایه می‌گذارد، مرد و مردانه می‌ایستد و می‌گوید: آرزویِ مرگ می‌کنم. به راستی چه کسی این آتش را می‌بیند؟
بارها شنیده ایم مرد گریه نمی‌کند، باز هم می‌شنویم: مرد گریه نمی‌کند. مرد سرافکنده نمی‌شود، مرد می‌ایستد گرچه از درون بسوزد. آری می‌سوزد، از غمِ اشتباهی ناخواسته می‌سوزد، از غمِ سرنشینانِ هواپیمایی که هیچ گاه به مقصد نرسیدند، می‌سوزد، اما از پای نمی‌افتد!
تاریخ پر است از اشتباهاتِ ریز و درشت، لیک در این عرصه کسی پیروزِ میدان است که پایِ اشتباهاتش می‌ایستد، از شرم می‌سوزد اما می‌ایستد.
می‌ایستد چرا که او به قدرتی بزرگ متصل است، به خداوند، همان قدرت لایزالی!
مرد و مردانه می‌ایستد، چون عاشق است. عاشق است و آبرویش را نثارِ ملتش می‌کند. او همان کسی است که سال‌هایِ سال، از جانش مایه گذاشته است. او و امثالِ او خواب را بر چشمانشان حرام می‌کنند تا ما آسوده بخوابیم. او و امثالِ او می‌سوزند تا ما نسوزیم و خاکستر نشویم. افسوس که این آتش نیز دیدنی نیست!
شعله هایِ آتش در قلبِ آنها و هزاران هزار مرد دیگر زبانه می‌کشد و آنان تا پایِ جان ایستادگی می‌کنند، مبادا دستِ اجنبی به خاکِ پاکِ وطن برسد، و افسوس که آتشِ درونشان را هیچکس نمی‌بیند!
 آری اینجا ایران است، دیارِ مردانِ مرد.
دیارِ مردانِ  غیور.
ایران جایی است که مردانش به راه وطن دست از جان می‌شویند. ایران جایی است که مردانش آبرویشان را گرو می‌گذارند.
از آبرویشان می‌گذرند و آتشِ شرم را به جانشان می‌خرند. آتشی که می‌سوزاند اما دیده نمی‌شود!