به گزارش صبح الوند،  سال 96 چندان سال پر هیجانی برای تئاتر همدان نبود بطوری‎که می‎توان گفت همه چیز طبق روال سال‎های گذشته بود و همچنان سنوات قبل، جشنواره بین المللی تئاتر کودک و نوجوان و حتی جشنواره استانی البته در سطح  نازلی نسبت به سال‎های پیش برگزار شد، بدون اینکه کسی متوجه شود، خروجی و تاثیر این دو رویداد بر تئاتر کهن شهر همدان چه بود و خصوصاَ اینکه چرا در جشنواره که سال‌های سال خود میزبان آن هستیم، هر سال نقش تولیدات هنرمندان بومی و کسب افتخار و رتبه در آن کمرنگ و کمرنگ‌تر می‌شود؟

اما در این سال اتفاقات خوشایند و مهمی دیگری هم در حوزه تئاتر استان همدان رخ داد که بارزترین آن‎ها حضور هنرمندان ملایری الاصل تئاتر در جشنواره بین المللی تئاتر فجر و افتخار آفرینی هنرمندانی که روزگاری نه چندان دور در این استان می‎زیسته و مایه افتخار بودند اما امروز در پی بی‎مهری و کم لطفی مسوولان فرهنگی استان، بار سفر بسته و برای یافتن فرداهایی  بهتر به پایتخت کوچ کرده‌اند. آرش عباسی، بهنام شرفی، مهدی حبیبی، محمد قاسمی از جمله این قشر هستند و البته گروه کم ادعا یا بهتر بگوئیم بی‌ادعای " قاب خالی" شهرستان تویسرکان هم نباید از یاد برد که طی دو سال اخیر با کسب رتبه اول جشنواره استانی به فجر راه پیدا کرده و تحت سرپرستی " سجاد طهماسبی"، توانسته‌اند اجراهای مناسبی را در این جشنواره  داشته و یک تنه پرچم استان همدان را که روزگاری از پایه‌های اصلی جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر بود را تا حدودی همچنان بالا نگه دارند.

از دیگر اتفاقات مهم تئاتری سال گذشته همدان می‎توان به ظهور پدیده‎ای تازه به‎عنوان برنامه‎هایی خود جوش و عموماَ هفتگی نمایش‎نامه‎خوانی توسط گروه‎ها و هنرمندان متعدد همدانی با مشارکت و همکاری بخش خصوصی اشاره کرد که تقریباَ از ابتدا و تا انتهای سال عصرهای جمعه علاقمندان را به خود مشغول می‎کرد و متون نمایشی یا هنرمندانی که کمتر فرصت و بضاعت ساخت نمایش را داشتند را به خوانش نمایش‎نامه‎ها وا می‎داشت و البته در طی ماه‎های آخر اسفند هم شاهد اجرای دو نمایش‎نامه خارجی توسط دو تن از کارگردانان پیشکسوت در سطح شهر همدان بودیم. 

نمایش‌هایی که اگر چه بقول تئاتری‌ها دارای مخاطب خاص بوده و شاید اکثر بازدیدکنندگان آن را خود خانواده تئاتر شهر همدان تشکیل داده و کمتر با اقبال عمومی برای تماشای هنرآفرینی آنان مواجه بود اما نباید فراموش کرد که در این اوضاع و احوال که عموم بیشتر غم نان دارند و هنرمندان نمایش هم به همین جهت، روی به ساخت نمایش‌های گیشه پسند کودک می‌آورند، تولید نمایش‌های خارجی با این کیفیت، شهامت و جسارتی می‌خواهد که از هر کسی نمی‌توان انتظار آن داشت و شاید تنها جایی که می‌توان دید که برخی از اهالی تئاتر همدان (حداقل در ظاهر) اختلاف‌ها را کنار گذاشته و لبخندی هرچند مصنوعی بر لب دارند، در همین عکس‌های یادگاری پایان اجراهاست اگر چه بازهم خیلی‌ها همچنان بقول مریم کاظمی ( دبیر جشنواره امسال کودک و نوجوان) به دنبال سهم خواهی از تئاتری هستند که عملاَ از سوی متولیان امر رها شده و کاملاَ دلی و عاشقانه توسط فعالان این حوزه، به حیات خود ادامه می‌دهد.

از طرفی دیگر در این سال گروه‌های متعدد دیگری هم در جشنواره‌های مختلف داخلی شرکت کرده و کم و بیش موفق به دریافت جوایز و کسب رتبه های قابل توجهی هم شده‌اند و باز هم تولید و ساخت چند کار حوزه کودک که البته همگی به قصد قرب به گیشه یا نهایتاَ حضور در جشنواره کودک بود و به همین دلیل هم کمتر کسی حتی نامی از این آثار در ذهن خود دارد.

از آنچه گفته می‌توان نتیجه گرفت که همه این اتفاقات فقط و فقط حاصل تلاش، پیگیری و علاقه اهالی و فعالان این حوزه بوده که همگی بدون حمایت‌های مالی و حتی معنوی مناسب از طرف مسوولان فرهنگی استان  همچنان این بار سنگین را بر دوش کشیده و بدون کوچکترین چشمداشتی به امید روزهای بهتر به راه خود ادامه می‌دهند.

ای کاش حال که در روزهای پایانی سال قرار داریم و حاصل زحمات یکساله جامعه تئاتر استان برگ برگ صفحات قطور گزارشات عملکرد مسوولان مربوطه را تشکیل داده است، امید است این عزیزان همیشه مدیر، کمی به خود آمده و با بیدار کردن وجدان های خفته خویش، برای سال آینده برنامه و تدبیری جدید بیاندیشند تا  انشالله سال 97 هم همچون سال 96، 95 و... به یکنواختی و البته سراشیبی نزول تئاتر استان نیانجامد.

مرتضی بیات

روزنامه نگار

انتهای پیام /93