به گزارش پايگاه خبري تحليلي صبح الوند، معصومه صعوه گفت: روز 24 تيرماه سال 61 يكي از روزهاي پرخاطره و با خاطرات تلخ و شيرين است، شيرين از اين نظر كه دفاعی مقدس داشتيم و تلخ از اين نظر كه همه چيز آن روز با خون و خاك يكي بود و صحنه‌هاي دلخراش زيادي در آن روز به چشم مي‌خورد.
وي اظهار كرد: در سال 61 تنها 11 سال داشتم، آن روز آخرین جمعه ماه مبارک رمضان و روز قدس بود که به همراه همسر دایی‌ام براي راهپيمايي روز قدس به خيابان آمده بودیم، من در آن روزها با ذوق و شوق کودکانه به راهپيمايي آمده بودم.
صعوه در ادامه افزود: قرار بود پس از راهپیمایی براي برپايي نماز جماعت به استاديوم "آزادي" همدان برویم.
وی خاطرنشان كرد: در روز قدس براي راهپيمايي در خيابان جمعيت زيادي در حال حركت بودند كه به يكباره صداي انفجاري بلند شد، خیلی ترسيده بودم، جمعيت پراكنده شدند،‌ اما زن دایی‌ام "افسرالسادات قهاري" با شنيدن صداي انفجار به وسط خيابان رفت و با شعار"ا...اكبر" جمعيت را همراه خود کرد، مردم هم با اتحاد و يكپارچگي و شعارگويان راهي استاديوم شدند.
صعوه تصریح کرد: در حال نماز بودیم كه به يكباره در ورزشگاه صداي مهیب انفجار در صفوف مختلف به ويژه صفوف خانم‌ها بلند شد.
اين شاهد عيني بمباران تصريح كرد: در محل برگزاری نماز جماعت بمبی در دو متري من به زمين اصابت كرد و زن دایی‌ام به شهادت رسید، در این لحظه دود تمام جمعيت را در خود بلعيد كه من با چهره‌ای بهت‌زده درخواست كمك كردم و هيچ كسي را در بين دودها پيدا نمي‌كردم .
صعوه یادآور شد: همسر دایی‌ام "افسرالسادات قهاري" 24 ساله و باردار بود که در اين بمباران دلخراش به مقام رفیع شهادت رسید.
وي بزرگترين آرزوي خود را شهادت خواند و گفت: آرزو داشتم به آن زمان برگردم تا در اين دفاع مقدس كه قرآن كريم بر آن تاكيد كرده است شهید مي‌شدم.