آیا این خلاف ادب نیست که بعد از حضور در منزل میزبان در گوشه ای به شستن سر و صورت و رفع آلودگی و تعویض لباس بپردازیم؟ و یا اینکه با همان سر و وضع بر سر سفره او بنشینیم؟

چرا برخی از ما تصور میکنیم که حتما باید رمضان از راه برسد تا ما به فکر توبه و رفع آلودگی ها بپردازیم؟

مگر نه این است که رمضان ماه ضیافت الهی و فرصت حضور در محضر صاحب خانه و بهره مندی از خوان رحمت و کرم او است؟ پس چرا از قبل مهیای این مهمانی با عظمت نمی شویم و همه چیز را به لحظه آخر موکول می کنیم؟

آن وقت است که غبطه پاکانی را خواهیم خورد که از اولین لحظه ضیافت الهی و از اولین سحر و افطار این ماه با فضیلت لذت بندگی و انس با معشوق و معبود خود را با تمام وجود احساس می کنند و حال آنکه ما هنوز گرفتار چرک ها و آلودگی های دنیا هستیم...

رجب و شعبان فرصت کسب آمادگی است و اگر هر چیزی را بهاری باشد، بهار سیر و سلوک و معنویت هم رجب است. ماهی که لحظه لحظه اش غنیمت است برای انس با خلوت و ذکر خدا و عشقبازی و سیر إلی الله...

لذا در احوال پیامبر اکرم(ص) وارد شده است که چون نظرشان به هلال ماه رجب می افتاد، می فرمودند که خدایا رجب و شعبان را بر ما مبارک گردان و ما را به ماه مبارک رمضان رسانده و بر گرفتن روزه و عبادت و بر حفظ زبان و پوشیدن چشم از نامحرمان یاری فرما و بهره ما را از آن ماه، تنها گرسنگی و تشنگی قرار نده.(سنن النبی ج 1 ص 363)

پیامبر گرامی ما در بیان عظمت و اهمیت ماه رجب می فرمایند: خدای متعال در آسمان هفتم، فرشته ای به نام «داعی» قرار داده است. هرگاه ماه رجب فرا رسد، آن فرشته دعوت کننده، هر شب تا به صبح گوید: «خوشا به حال کسانی که به ذکر الهی مشغولند؛ خوشا به حال کسانی که با میل و رغبت تمام، رو به سوی درگاه خدای تعالی می آورند....

و خدای تبارک و تعالی می فرماید: من همنشین کسی هستم که با من همنشین باشد و مطیع کسی هستم که فرمان مرا برد و آمرزنده ام کسی را که از من طلب آمرزش کند. این ماه رجب، ماه من، بنده هم بنده من و رحمت هم از آن من است...

هر کسی مرا در این ماه بخواند پاسخ مثبت دهم و هر کس از من چیزی بخواهد به او عطا میکنم و هر کس از من هدایت جوید، هدایتش کنم...

من این ماه را وسیله ارتباط بین خود و بندگانم قرار داده ام پس هر کسی به آن چنگ زند به من می رسد.( بحار الانوار ج95،ص 377)

گرچه تک تک لحظات این ماه، ارزشمند و ذی قیمت است، اما برخی اوقات آن از اهمیت و فضیلت ویژه ای برخوردار است، از جمله لیلة الرغائب و ایام اعتکاف...

اوقاتی که خدا بی حساب و کتاب می بخشد و همه فرشتگان الهی هم برای جلب رحمت و عنایت الهی بر بندگان، دست به دعا بر می دارند.

خوشا به سعادت کسانی که از فرصت های ناب این ماه با عظمت استفاده می کنند و خود را در مسیر نفحات رحمت الهی قرار می دهند. و البته خوشا به حال آنانی که این فرصت ها را بهانه ای برای تأمل و بازگشت قرار می دهند و به جای کمیت و ظاهر به کیفیت و باطن و معنا می پردازند...

حسن ختام با عبارتی از جمال السالکین، میرزا جوادآقا ملکی تبریزی در کتاب شریف المراقبات:

« بر سالک مراقب است که این شب ها بیشتر از« چه اندازه عبادت کردن»، به «چگونه عبادت کردن» دل سپارد و بیش از«فزونی در کمیت» به «حسن کیفیت» آن همت بندد. در دعا و مناجات، زبان و بیان و الفاظی را برگزیند که خواری و خاکساری او و نیاز و زاری او را هرچه بیشتر بنمایاند. و بر این نکته تأکید ورزد که خدا او را تشرفی بخشیده و منّتها نهاده که بار تکلیف بندگی و عبادت بر دوشش نهاده است.

بر سالک است هنگام دعا بیشتر بر این صفات خدا که «کریم العفو» است و با بزرگواری از خطای بندگان می گذرد و «مبدل السیئات بالحسنات» است و بدیهای بندگان را با نیکی پاسخ میدهد، تکیه و تأکید کند. و به محمد (ص) و آل او توسل یابد و آن عزیزان را شفیع خویش سازد؛ باشد که سفید رویی آن عزیزان، عذر خواه سیاه رویی ما گردد و سرانجام شب را با توسل به صاحبان معصوم شب به پایان برد و اصلاح حال خویشتن را از آنان بخواهد...

منبع: سایت سعید کرمی