به گزارش صبح الوند، وبلاگ"سرباز صفر جنگ نرم"نوشت:

حرف بزرگان طریق خدمت این بوده است که مسئول همیشه باید خودش را بدهکار ملت بداند و هیچگاه خود و مجموعه زیر دستش و فعالیت هایی را که انجام داده است عاری از هرگونه عیب و نقص نبیند،به طور کل تجربه و اخلاق می گوید که همیشه باید برای بهتر شدن و پیشرفت و استفاده از گنجینه عقول دیگران عملا و نه فقط در شعار درب انتقاد را باز گذاشت و در سخن منتقدین همراه با تواضع تامل کرد شاید که همه آنچه ما می پنداریم حقیقت و درست است چیزی جز یک جهل مرکب نباشد.
نی صدر و خاتمی و روحانی، سه رئیس جمهوری بودند که با شعار زنده باد مخالف من روی کار آمدند اما از عمل خبری نبود.آنچه در عمل بعضی مسئولین ما در آینه تاریخ نه چندان دور آمده است گاهی خلاف این منش صحیح است، از بنی صدر که در آن سخنرانی معروف جز به ضرب و شتم منتقدین خود راضی نشد تا آقای خاتمی که در زمان ریاست جمهوریش در مقام شعار ،پز سعه صدر و انتقاد پذیری می داد و فریاد می زد : درود بر مخالف من ولی در کشاکش میدان عمل در جلسه سخنرانی در جمع دانشجویان خطاب به مخالفان خودش فریاد می زد : میدم بیرونتون کنن ،آدم باشید!
عوام میگویند سیاست دنیای کثیف و بی پدر و مادریست اما اعتقاد ما در جمهوری اسلامی آن است که ما به تاسی از امیرالمومنین در دنیای سیاست برای رسیدن به اغراضمان به هر روش کثیفی چنگ نمی اندازیم و سیاستمان عین دیانتمان است! اما حقیقت آن است که مرد می خواهد که در اریکه قدرت فروتنی و دیانت از یادش نرود و نشان دهد که در عین داشتن قدرت بر هر کاری با صبر و بصیرت و بر طبق صراط مستقیم دین عمل می کند و لجام اسب چموش هوای نفس را تنگ در کف تقوای عملی قرار می دهد.
به تازگی نیز دور دور فحاشی به مخالفان شده است،یکی از کسانی که پیش کسوت هنرمندان ما حساب می شود مخالفان خود را "خر" خطاب می کند و رئیس جمهور با دیسیپلین و روشنفکر و روحانیمان علاوه بر افراطی افراطی افراطی گفتن به مخالفان، امروز مخالفان خود را یک عده بی سواد خطاب می کند! کأنه یک معیار جدید برای میزان سواد افراد پدید آمده است و آن میزان موافقت افراد با توافقنامه ژنو است،
که افرادی که پلمب تاسیسات هسته ای را یک پیروزی بزرگ می دانند در اوج سواد و افرادی که این توافقنامه را یک سونامی هسته ای می دانند بقول آن لطيفه باید یک پک "بالا بالا " در سبد کالایشان نهاده شود تا از این بی سوادی در بیایند! ؛جمله آخر آن است که جناب روحانی!، افراط دو سو دارد و بدی دو بازنده، کسی که بد می کند و کسی که با پاسخ بد به آن ،بدی را تکرار می کند.