به گزارش صبح الوند، محسن صابر طی یادداشتی با عنوان تاکتیک مشترک دولت و کنگره آمریکا برای مسئله هسته‌ای چنین نوشت:

از همان شروع توافق هسته‌ای ژنو بین ایران و 1+5 در آذرماه سال جاری، برخی از اعضاء کنگره آمریکا بر طبل تشدید تحریم‌ها و فشار علیه ایران کوبیدند. به‌طوری که برخی از سناتورها، توافق ژنو را شکست سیاست‌های آمریکا در موضوع هسته‌ای ایران عنوان کردند. بر همین اساس بارها، باراک اوباما را به انفعال و وادادگی در برابر ایران متهم نمودند.
موضوعی که باعث شده سناتورهای کنگره آمریکا در طرح جدید، «ایران عاری از سلاح هسته‌ای»، موضوع تحریم‌های جدیدی برای قطع کامل صادرات نفت ایران را مطرح نمایند. در حالی که گفته می‌شود تاکنون 77 سناتور از این طرح حمایت کرده‌اند؛ باراک اوباما اعلام نمود که در صورت تصویب این طرح در سنا، آن را وتو خواهد کرد. این در حالی می‌باشد که طراحان به دنبال خنثی نمودن وتوی ریاست جمهوری می‌باشند و برای عبور از دولت، نیاز به تصویب دو سوم آرای نمایندگان سنا دارند.
به نظر می‌رسد سناتورهای آمریکایی در برآورده کردن آرزوهای صهیونیست‌ها از هیچ تلاشی فروگذاری نمی‌کنند و هر چه ایران و 1+5 به گام‌های بعدی و توافقات نهایی نزدیکتر می‌شوند، اجماع سناتورها برای وتوی اوباما بر تحریم‌های جدید علیه ایران بیشتر می‌شود. از طرف دیگر «رابرت منندز»، رئیس کمیته روابط خارجی مجلس سنای آمریکا، در یادداشتی در روزنامه واشنگتن پست از وضع تحریم‌های جدید علیه ایران حمایت کرد. این مقام آمریکایی، یادداشتش را با این جمله آغاز می کند که پیشرفت دیپلماتیکی که منجر به جلوگیری از«برنامه هسته‌ای تسلیحاتی» ایران بشود، نتیجه مورد ترجیح اوباما در مذاکره با ایران خواهد بود.
حال سؤال اساسی این می‌باشد که هدف و راهبرد سنای آمریکا برای فشار بر ایران و تشدید تحریم‌های نفتی چیست و آیا مواضع سناتورهای کنگره آمریکا بازی ازپیش طراحی شده آن‌ها با دولت نمی‌باشد؟ موضوعی که پاسخ آن روشن است، و در واقع طرح تشدید تحریم‌ها یک اقدام هماهنگ و مشترک بین کنگره و دولت آمریکا است.
چرا که تعارضات درون حاکمیتی در آمریکا در موضوع هسته‌ای، باعث تقویت قدرت چانه زنی آمریکا در مذاکرات خواهد شد. به طور قطع یقین، مبنای راهبردها و تصمیمات آمریکا بر پایه تصمیم مشترک و خرد جمعی طرفین (دولت- کنگره) است.
لذا بر اساس این تحلیل، سناتورهای کنگره آمریکا و دولت در مورد اصل توافق ژنو و چگونگی اجرای آن اشتراک نظر دارند و برای یک تقسیم کار طراحی شده در صدد بیشینه‌سازی منافع آمریکا در مذاکرات هسته‌ای هستند. در واقع سناتورهای کنگره نقش پلیس بد را بازی می‌کنند و دولت آمریکا در قامت یک پلیس خوب ظاهر می‌شود تا بیشترین امتیاز را از ایران بگیرند.
در نتیجه بیشتر اقدامات دولت و کنگره، موضع‌گیری‌های رسانه‌ای و فضاسازی علیه ایران، بیشتر شبیه جنگ صوری می‌باشد که سیاست‌مداران آمریکا به طرز ناشیانه‌ای به آن ورود کرده‌اند. چرا که هر گونه لایحه تحریم جدید علیه ایران، تهدید جدی برای ساختار توافقنامه ژنو(3) و تعهد طرفین می‌باشد. اقدامی که باعث می‌شود، اعتماد شرکای بین‌المللی آمریکا تضعیف شوند و ایران این فرصت را پیدا کند که سوء نیت آمریکا را مطرح سازد و بر این اساس، پیشرفت غنی‌سازی و موضوع هسته‌ای خود را با اقتدار به پیش برد.