به گزارش صبح الوند، رجانیوز نوشت: باورپذیر نبود. «تهران»ی که سال‌های سال نماد «ما اهل کوفه نیستیم، علی تنها بماند» بود، عاشورای 88 رسما به معرکه کربلا تبدیل شد که خیمه اباعبدالله(ع) را به آتش کشیدند و اگر واقعا اکثریت مردم پایتخت اهل کوفه بودند، عاشورای 61 هجری قمری بار دیگر در عاشورای 88 هجری شمسی تکرار می‌شد اما پایتخت‌نشینان به موقع هوشمندی خودشان را به نمایش گذاشتند و اجازه ندادند یکبار دیگر سپاه یزید پیروز نبرد باطل علیه حق باشد.

آتش کشیدن خیمه عزای امام حسین(ع)، سنگ زدن به عزاداران امام حسین(ع)، تخریب اماکن عمومی و بستن خیابان‌های پایتخت کشورِ عاشقان امام حسین(ع) و حمله به هیات‌های عزای امام حسین(ع) یخشی از حوادثی بود که عاشورای 88 تهران آنها را به چشم خود دید. اگرچه بساط هلهله یزیدیان خیلی زود و با حضور به موقع مردم جمع شد و یزیدیان پس از مشاهده جمعیت انبوه مردم خشمگین از توهین به عزیزترین مقدساتشان، ترجیح دادند سطل‌های زباله را به حال خود بگذارند و فرار کنند اما داغ هتک حرمت روز عزای ارباب، چیزی نبود که براحتی از قلب عاشقان سیدالشهدا(ع) زدوده شود. حتی بعد از حماسه تاریخی 9 دی هم که سیل خروشان غیرت دینی مردم بر آتش فتنه بود و خط پایانی بر تنفس فتنه‌گران، باز هم یادآوری آنچه در عاشورای 88 گذشت و آن حوادث باورنکردنی و توهین‌های بی‌سابقه به «خون خدا»، جگر ایرانیان را خراش می‌دهد و اشک را بر گونه روان می‌کند.

آنچه در عاشورای 88 رخ داد، داستان دلچسب و جذابی نیست که بخواهیم برایش سالگرد بگیریم و ذکر خاطره کنیم اما قطعا بازخوانی آنچه بر خیابان‌های عزادار آن روز تهران گذشت، درس‌های بسیاری برای ما خواهد داشت. اینکه چگونه نفاق می‌تواند تا جایی پیش برود که حتی به پرچم سیاه عزای ارباب هم رحم نکند؛ تا جایی پیش برود که حرمت مجلس عزای سیدالشهدا(ع) را هم نگه ندارد و عزاداران را ضرب و شتم کند؛ تا جایی پیش برود که شعار مرگ بر مقدسات اسلامی سر دهد. عاشورای 88 یک روضه باز است؛ روضه‌ای که عیار مدعیان «یا لیتنا کنا معک» را مشخص کرد.