صبح الوند - امیرالمومنین علیه السلام: کجا هستند مردمى كه به اسلام دعوت شده و پذيرفتند، قرآن تلاوت كردند و معانى آيات را شناختند، به سوى جهاد بر انگيخته شده چونان شترى كه به سوى بچّه خود روى مى‏ آورد شيفته جهاد گرديدند، شمشيرها از نيام بر آوردند، و گرداگرد زمين را گروه گروه، صف به صف، احاطه كردند، بعضى شهيد، و برخى نجات يافتند. هيچ گاه از زنده ماندن كسى در ميدان جنگ شادمان نبودند، و در مرگ شهيدان نيازى به تسليت نداشتند، با گريه ‏هاى طولانى از ترس خدا، چشم‏ هايشان ناراحت، و از روزه ‏دارى فراوان، شكم‏ هايشان لاغر و به پشت چسبيده بود. لب‏ هايشان از فراوانى دعا خشك، و رنگ‏ هاى صورت از شب زنده‏ دارى‏ ها زرد، و بر چهره‏ هايشان غبار خشوع و فروتنى نشسته بود. آنان برادران من هستند كه رفته‏ اند، و بر ماست كه تشنه ملاقاتشان باشيم، و از اندوه و فراقشان انگشت حسرت به دندان بگيريم.

متن سخن:

أيْن الْقوْمُ الّذِين دُعُوا إِلى الاِِسْلامِ فقبِلُوهُ؟ وقرأُوا الْقُرْآن فأحْكمُوهُ؟ وهِيجُوا إِلى الْجِهادِ فولّهُوا اللِّقاحأوْلادها، وسلبُوا السُّيُوف أغْمادها، وأخذُوا بِأطْرافِ الاْرْضِ زحْفاً زحْفاً وصفّاً صفّاً؟! بعْضٌ هلك، وبعْصٌنجا. لايُبشّرُون بِالاْحْياءِ ولا يُعزّوْن عنِ الْموْتى مُرْهُ الْعُيُونِمِنالْبُكاءِ، خُمْصُالْبُطُونِمِنالصِّيامِ، ذُبُلُ الشِّفاهِمِن الدُّعاءِ، صُفْرُ الاْلْوانِ مِن السّهرِ، على وجُوهِهمْ غبرةُ الْخاشِعيِن، أُولئِك إِخْواني الذّاهِبُون، فحقّ لنا أنْ نظْمأ إِليْهِمْ ونعضّ الاْيْدِي على فِراقِهمْ!« نهج البلاغه خطبه121»