به گزارش پایگاه خبری صبح الوند، امروز هفتمین آفتاب آفرینش، چشم‌انتظار هبوط ستاره‌ای دیگر بر آسمان قلب و جانش بود.

خانه مصفای امام موسی بن جعفر (ع) بوی یاس گرفته بود و رنگ احساس، نوای نیایش در گوشه‌گوشه آن مشهود و ملموس بود.

چشمان نجمه (س) رو به آبی‌ترین نقطه هستی بالا رفته بود و بهار در قلبش خانه کرده بود.

لحظه‌ها در تب و تاب بودند و بیقرار؛ دل برای آمدن ستاره درخشان خانه آفتاب بی‌صبرانه می‌تپید.

و افتاد آن اتفاق زیبا؛ فرشته عشق بر شانه خانه آفتاب نشست و دختر مهتاب را بر دامان نجمه (س) نشاند.

حضرت معصومه (س) آمد و عشق را بر چشمان هستی ریخت، دستان عاطفه‌گسترش قلب گیتی را لمس کرد و توصیف‌گر عشق و عطوفت شد.

آغوش پرعشق نجمه (س) که پر از رضایت بود، مملو از معصومیت شد؛ آینه در آینه عشق بر جان معنویت تجلی کرد و عاشقی را نظاره‌گر.

کبوتران بیقرار، در معصومیت چشمان معصومه (س) دانه‌چین عشق شدند و به شکرانه شکوه بودنش، نغمه‌ شادی سر دادند.

ذرات هستی از جود وجودش، آرام گرفت؛ معصومه (س)، دختر زیبای آفتاب شد و تداعی‌گر لطافت باران.

«نجابت» با معصومیت چشمانش عجین شد و معنای «عشق» را گوهرافشان کرد تا جان خورشید رخشان.

«عفت» معصومه (س) اسوه شد بر تمام دختران و «عافیت» را جلوه‌گر شد در مخمل نگاه عاشقان.

او مطلع غزل عاشقی شد بر حیا و عفت دختران و نگاه کریمانه‌اش روح محبت و زیبایی‌ را دوخت بر قامت آنان.

مریم شهابی باهر