به گزارش صبح الوند، 

به نقل از دیارآفتاب؛ پس از آن که اواخر بهمن ماه 98 ورود ویروس کرونا به کشور به طور قطع، تائید و اعلام شد، کشور علی‌رغم وجود مشکلات اقتصادی و تحریم‌های ظالمانه دشمنان، بحران جدیدی را تجربه کرد که بسیاری ابعاد و اثرات خطرناکی برای آن بر می شمردند.

در ادامه ویروس کرونا تبدیل به یک ترازوی معیاری شد تا بسیاری از کلید واژه‌ها، باید و نبایدهای داخلی و بین المللی را به محک بگذارد و به تعبیری دیگر عیار هر یک را دقیق و واضح روشن سازد.

کرونا ابتدا با آغاز همه‌گیری‌اش، کلید واژه حقوق بشر را به چالش کشاند و در شرایطی که همه کشورهای دنیا در وضعیت قرمز قرار داشتند اما مدعیان حقوق بشر با پا فشاری بر سیاست‌های ظالمانه خود حتی اندکی از تحریم ها عقب ننشستند و به مسیر غیر انسانی خود ادامه دادند تا جایی که حتی مقامات آمریکایی بر این موضوع تاکید داشتند که شرایط تحریمی ایران در زمان شیوع کرونا منجر به تغییر رفتار نسبت به آنها نخواهد شد.

این ویروس منجر به آن شد تا بایدی بنام تکیه به توان داخلی و نبایدی به نام وابستگی به خارج همزمان با نام گذاری رهبر معظم انقلاب بر سال جدید با نام جهش تولید، جلوه ای دوباره داشته باشد اما این بار در شرایطی کاملا عملیاتی که تمام ارگان‌ها، سازمان‌ها و دستگاه های دولتی و غیردولتی و حتی مردم حاضر در کوچه و بازار نیز در این عملیات بزرگ نقش داشته باشند.

شرایط کشور بعد از تایید ورود کرونا به ایران به سمتی پیشرفت تا ایران خود را جدای از دنیای ظالم امروز بداند و تلاش کند که با توجه به توان داخلی خود و ظرفیت علمی جوانانش پیش برود و مانع این شود که کشور شبیه بسیاری از مدعیان تمدن مدرن برای تامین مایحتاج بهداشتی به ماسک دزدی و برای تامین خوراک روزانه کارشان به درگیری فیزیکی بکشد.

عملیات مبارزه با کرونا تا جایی پیش روی داشت که در شرایطی که دنیا بر سر تامین دستگاه ونتیلاتور مورد نیاز خود در تکاپو و تلاش بود اما دانشمندان و جوانان این مرز و بوم بدون اندک دغدغه ای این محصول تخصصی و پر کاربرد دوران کرونا را تولید کردند و ایران اسلامی را از رقابت در بازارهای زیر ذره بین تحریم، بی نیاز ساختند.