مجید دیبافر کارشناس ارشد علوم ورزشی در گفتگو با خبرنگار ما گفت:دانش آموز همان طور که باید سواد خواندن و نوشتن یاد بگیرد، باید سواد حرکتی هم بیاموزد. با تمرین وتکرارحرکت ملکه می‌شود و در ذهن می نشیند.

وی ادامه داد: سواد حرکتی افراد در حال نزول است؛ بازی‌های رایانه‌ای، تلفن همراه و زندگی ماشینی ما را با خطر بزرگ کم تحرکی مواجه می کند و براساس این تعریف، شخصی «سوادحرکتی» دارد که بتواند در موقعیت‌های چالش برانگیز و نامتعادل بتواند عکس العمل مناسب حرکتی نشان بدهد و به موفقیت برسد و چنانچه مدیریت درستی از شرایط به وجود آمده نداشته باشد قطعا آسیب جدی جسمانی خواهد دید.
این کارشناس ورزشی افزود: افراد و کودکان کم سواد حرکتی چنانچه در سنین کودکی نتوانند این سواد را در خود ارتقا دهند در بزرگسالی نمی توانند حرکت های پیچیده ورزش را فراگیرند و به همین دلیل آینده ورزش قهرمانی کشور نیز از بین خواهد رفت.

وی عنوان کرد: یکی از کارهای بسیار مهمی که در آموزش و پرورش به انجام رسیده است استفاده از فضاهای مدرسه برای باشگاه های تخصصی ورزشی است که می تواند سواد حرکتی دانش آموزان را بالا ببرد چیزی که در دربخش تربیت بدنی وزارت آموزش و پرورش هم بشدت دنبال می شود .

وی با توجه به گسترش سواد حرکتی در آموزش و پرورش استان همدان گفت: خوشبختانه مدیرکل اداره تربیت بدنی آموزش پرورش با نگاهی وسیع و عمقی توانسته است برنامه های کلانی را در سطح ورزش مدارس استان همدان پیاده سازی نمایدکه هم بر دانش حرکتی دانش اموزان می افزاید و هم از آسیب های عضلانی و اسکلتی آنان می کاهد .

مجید دیبافر ادامه داد: یکی از کارهای شاخص این اداره ایجاد مراکز ورزش برای دانش آموزان در ساعات غیر درسی در داخل مدرسه است و باشگاه هایی که برای دانش آموزان میتواند بسیار مفید باشد چرا که امروزه آموزش ورزش هایی همچون تکواندو ، ژیمناستیک ؛ کاراته که بسیار پر طرفدار هستند و میتواند به رشد و بالندگی این رشته ها در آینده کمک شایانی نماید را گسترش می دهد و نقش کلیدی درباروری ورزش های حرفه ای دارد .

وی افزود: یکی از مدارسی که در سطح استان همدان و شهر همدان بسیار می درخشد مدرسه مینو با مدیریت خانم محمودیان است . مدیری که ورزش را برای نونهالان و نوجوانان از نان شب واجب تر می داند و فضاهای خالی داخل مدرسه را به باشگاه های تخصصی تبدیل نموده است و کاری که هم بر انگیزه درسی دانش آموزان افزوده است و هم مدرسه را به عنوان یک پایگاه سلامتی و تندرستی برای دانش آموزان مطرح نموده است و از بروز آسیب های اجتماعی کم می کند .

نتیجه گیری : اگر جامعه ای با نشاط و با اخلاق می خواهیم باید ورزش را در سطح آموزش و پرورش به صورت جدی تر و عمقی تر دنبال نماییم . ورزش در آموزش و پرورش نقش تیغ جراحی را دارد که می تواند کالبد بسیاری از سرطان های اجتماعی و تومورهای فسادهای اخلاقی را پاره نماید و بر امنیت و سلامت جامعه بیفزاید .
ورزش دانش اموزی دوپینگی است بی ضرر برای حجیم شدن بازوهای جامعه که با آن می توان بارهای سنگینی را جابجا کرد و بارشی است که الودگی های خمودی و رخوت را می زداید و بر طراوت هوای جامعه می افزاید .