به گزارش صبح الوند، روز قدس هرساله مردم همدان را به‌یاد 25 تیرماه سال 1361 می‌اندازد بمبارانی که به‌سبب آن زن و مرد، کودک و پیر در این حرکت وحشیانه دشمن به‌شهادت رسیدند.

روزهای پایانی ماه مبارک رمضان 1361 نزدیک و نزدیک تر می شد و مردم انقلابی همدان همگام با سایر مردم مسلمان کشورمان بعد از روزها طاعت و عبادت به درگاه احدیت، خود را برای برگزاری هرچه با شکوه تر راهپیمایی "یوم القدس" آماده می ساختند. در و دیوارهای شهر از چند روز قبل پوشیده از پرده هایی بود که از سر و رویشان انزجار و تنفر و خشم از رژیم صهیونیسم غاصب می بارید. از طرفی دیگر همزمان با این تکاپو و آمادگی، رزمندگان استان در قالب گردانهای نصر، فتح و خندق در منطقه عملیاتی رمضان وارد عملیات شده و بر سر دشمن همچون صاعقه باریده بودند ولی این خبر هنوز به اهالی شهر نرسیده بود.

در آخرین جمعه ماه مبارک رمضان روز بیست و پنجم تیر ماه 61 از اولین ساعات صبح سیل جمعیت از خیابانهای اصلی به سوی میدان امام خمینی (ره) به راه افتادند.جمعیت انبوه روزه دار با قلبهای آکنده از خشم نسبت به دشمنان خدا، صهیونیست های غاصب سرزمین های اشغالی، به خیابانها آمده بودند.

ساعت 9 صبح جمعیت عظیمی از مردم انقلابی در میدان امام (ره) با پرچم های به اهتزاز در آمده با نوشته های اسلامی و انقلابی با شور زائد الوصفی گرد هم آمدند. از بلندگوها فریاد های " مرگ بر اسرائیل" و " مرگ بر آمریکا" طنین انداز بود.

پژواک شعارهای مردم شهر را می لرزاند. حضور آنها در این راهپیمایی کم نظیر بود و در و دیوارهای شهر از این شکوه بر خود می بالیدند. دقایقی بعد جمعیت به سوی استادیوم ورزشی آزادی محل برگزاری نماز جمعه به حرکت در آمد. همه و همه آمده بودند، پیر و جوان، زن ومرد حتی نوزادان شیر خوار در آغوش مادران. دلهای روزه دار مردم از عشق به خدا می تپید و زبانها یکصدا فریاد برآوردند " جنگ جنگ تا پیروزی".

راهپیمایان روز قدس به تدریج به میدان آرامگاه بوعلی نزدیک می شدند که ناگهان صدای انفجار مهیب فریادها را خاموش ساخت لحظه ای بعد انعکاس صداهای دیگری شهر را در خود مچاله کرد. جمعیت راهپیمایان چشم خود را به قسمت شمال غربی شهر دوخته بودند. آنجا که دود و آتش دردل آسمان کنگره بسته و کوهی از گرد وغبار به هوا برخاسته بود و در همین زمان هواپیمایی سیاه، دل آسمان آبی را خراشی سفید انداخته و در حال فرار بود.

مردم پس از لحظاتی سکوت و التهاب به خود آمده و با صلابت و شجاعت به حرکت در آمدند. این بار فریادهای " مرگ برآمریکا " و "مرگ بر اسرائیل " از حنجره خشکیده شان رساتر به گوش می رسید. عده ای به یاری آسیب دیدگان شتافتند. همزمان دو قبضه تیر بار کالیبر 50 که بر روی دو دستگاه تویوتا در میان راهپیمایان حرکت می کردند، شلیک هایی به سوی آن هواپیماها انجام دادند. اما سودی نبخشید.

از دود غلیظی که قسمت شمال غرب شهر را در کام خود فرو برده بود پیدا بود که هواپیماهای عراقی مناطق مستضعف نشین  و محروم شهر را هدف گرفته بودند و این اولین باری بود که شهر همدان بمباران می شد و حتی پدافند هوایی در شهر مستقر نشده بودند. از این رو آنان چندین نقطه را مورد حمله قرار دادند. سیل مردم در حال عبور از خیابان پاستور رو به سوی استادیوم ورزشی آزادی شهر، محل برگزاری نماز جمعه بود. و زمزمه های مردم حاکی از آن بود که حد فاصل خیابان باباطاهر تا میدان آرامگاه بابا طاهر بمباران شده است. محلات امامزاده عبدالله، سبد بافان و ششصد دستگاه.

دقایقی بعد مردم تکبیر گویان وارد محوطه استادیوم شدند و ساعت 11 صبح مراسم نماز جمعه آغازگردید. رفته رفته بسیاری از افرادی که به یاری حادثه دیدگان به مناطق بمباران شده شتافته بودند، برای برپایی نماز جمعه به استادیوم بازگشتند. پله های اطراف زمین چمن، حتی خیابان های اطراف ورزشگاه پر از جمعیت نمازگزاران بود. آفتاب تیرماه با توان هر چه تمامتر می تابید و لبهای نمازگزاران روزه دار به ذکر خدا مترنم بود.

از داغ حادثه آن روز دلهای پاک مردم جریحه دار شده بود. آنها آمده بودند تا با استماع به سخنان خطیب جمعه از آلامشان بکاهند و با یاد خدا جراحت دل را تسکین دهند. سخنران قبل از خطبه های نماز جمعه در جایگاه حاضر می شود و پس از آنکه به ابراز احساسات مردم پاسخ می دهد آنها را به صبوری و مقاومت فرا می خواند. از حسین (ع) می گوید و از کربلا و از عطش اصحاب کربلایی امام عشق در وادی غربت و گمنامی.

یادداشتی در اثناء خطبه ها به دست امام جمعه می رسد. خبر، خبر حماسه و فداکاریست. رزمندگان گردانهای فتح، نصر و خندق استان همدان در عملیات رمضان بر دشمن یورش آورده اند. سخنران به مردم تبریک می گوید. غریو شادی و تکبیر از زمین چمن به هوا بر می خیزد. مردم شاد می شوند این خبر مرهمی می شود بر دل داغدارشان.

اما ... اما ناگاه نفیری شوم مصلای نماز جمعه را در هم می ریزد. فریادهای تکبیر خاموش می شود و صدای یا زهرا (س) و یا حسین(ع) بلند می شود. راکت های شلیک شده از سوی هواپیماهای عراقی به ضلع شمالی استادیوم، مصلای نماز جمعه را به آتش می کشد. به راستی مگر نماز جمعه را هم می شود بمباران کرد؟ دود و آتش که فرو نشست استادیوم ورزشی آزادی، کربلایی شده بود. پیکر پاره پاره و غرقه به خون زنان و مردان و حتی خردسالانی که آمده بودند، تا مشق نماز و مبارزه بیاموزند بر روی چمن ها که حالا دیگر رنگش به سرخی می زد، در خلسه ای ابدی خوابیده بود.

از یک خانواده 11 نفر به‌شهادت رسیدند

سید علی مساوات عنوان کرد: بمب دیگری نیز در بین صفوف خواهران منفجر شد و مردم مظلومانه به‌شهادت رسیدند و زمین سبز چمن استادیوم قدس به‌رنگ سرخ درآمد و بیش از 90 نفر شهید و بیش از 600 نفر مجروح شدند طوری‌که از یک خانواده 11 نفر به‌شهادت رسیدند.

وی اضافه کرد: در ضمن منطقه قلعه سبزی همدان نیز همزمان با انفجار استادیوم قدس بمباران شد و در کل 125 نفر در همدان در آن روز به‌شهادت رسیدند.

مساوات اظهار داشت: اما حماسه اصلی در ساعت یک ظهر اتفاق افتاد که آیت‌الله‌ نوری، امام جمعه همدان گفت که نماز جمعه همدان باید برپا شود و مردم با همان لباس‌های خونی و وضعیت روحی از استادیوم قدس به مسجد جامع رفتند و نماز خود را خواندند.

وی اضافه کرد: بر اساس همین اتفاق خونین، شهید عباس دوران تحت تأثیر قرار گرفت و به تلافی آن کار به شهر بغداد حمله کرد.