مهدی فرشیدی سپهر، نویسنده و کارگردان تئاتر عقل صورتی در گفت و گو با خبرنگار صبح الوند، ضمن تاکید براینکه نمایش  عقل صورتی راجب بچه هایی است که  چشم درون بین دارند گفت: این نمایش در مورد بچه هایی  که  علاقه به داشتن سانتافه و عکس یادگاری با آدم های معروف اند و فقط به دنبال پول و خوشگلی اند نیست بلکه برای بچه هایی است که نسلشان درحال انقراض است.

وی با بیان اینکه در جامعه امروزی حتی خانواده ها هم بچه هایی را که چشم درون بین دارند را تمسخر میکنند افزود: برای همه جا افتاده است که  پسر باید کشتی بگیرد، پسر اگر شعر بگوید دختر است و دختر اگر شعر بگه دیوانه است، متاسفانه معلم ها هم  به همین شیوه بچه هارا تربیت میکنند که فقط دکتر و مهندس باشند و این را میتوان طبق آماری ثابت کرد که میگوید پنج هزارنفر دکتر فارغ التحصیل داریم بیکار اما قصه گو نداریم در روستاها برای بچه ها قصه بگوید.

 فرشیدی سپهر تئاتر عقل صورتی را در باره کودکانی دانست که نسلشان رو به انقراض است ویاد آورشد: ما برای انقراض  پلنگ و آهو کمپین داریم اما برای انقراض انسان های  درونگرا نداریم و این به مرور زمان باعث مادی شدن ما انسان ها میشود؛ اگر به بیلبورد ها نگاه کنید شاهد آن خواهید بود نوشته پول، پارو  کنید اما ننوشته شعر یاد بگیرید و به گنجشگک ها نگاه کنید و عقل صورتی راجب بچه هایی است که به جای آنکه بخواهند باکلاس باشند پشکل بو میکنند و نمیگویند اَی  بلکه میگویند خدارا شکر که این وجود دارد.

نویسنده و کارگردان تئاتر عقل صورتی با اشاره بر اینکه در تمام طول زندگی خود برای کودک و نوجوان کار کرده است گفت: من برای کودک کار کردم نه به این دلیل که بامزه هستند بلکه برای این که انسان های هستند در ابتدای پروسه انسانیت؛ بنابراین نه راجع به کودک و نه برای کودک بلکه برای انسان تئاتر میسازم ودر همه کارها تلاش به درون بینی دارم، یعنی بدانیم عقل و چشم و زبان ما برای این نیست که کفش و لباس بخریم و غذا درست کنیم بلکه باید بتوانیم به درون انسان ها نگاه کنیم.

وی ضمن بیان اینکه در حوزه تئاتر فکر پرور کار میکند  نه تخیلی تصریح کرد: کار تخیلی یعنی من دستم را بالا بیاورم  و بگویم این بستنی است ولی من این کار را نمیکنم ،چیزی که برای شما جالب بود یک معلم پرورشی در تئاتر بود چون تاحالا ندیدید ولی شعار ما این است که چیزی را داخل صحنه تئاتر بیاوریم که در کانالهای تلوزیونی و دیگر تئاتر ها نیست.

فرشیدی سپهر ادامه داد:  اگر من بگویم جنگ بد است، درسته که بد است ولی همین را آقای حاتمی کیا با دومیلیارد تومان، سینمایی میکند  اما  این که بچه های درون بین درحال از بین رفتن هستند را  باید تئاتر کرد؛ وقتی ما بچه بودیم آقای کیومرث پوراحمد قصه های مجید که راجب بچه های درون بین بود را ساختند ولی در نسل حالا دیگر آقای پور احمد هم آن کارها را نمیسازند  بنابراین بچه های فقط میخاهند مشهور و پولدار و باکلاس باشند.

نویسنده و کارگردان تئاتر عقل صورتی اظهار کرد: از نظر من این غم انگیز است که بچه ها به عطر دیویداف میگویند به به ولی به بوی پشکل که خدا راجب آن در قرآن گفته است  میگویند اَی،ما برای این که به تعادل برسیم باید روحیه چوپانی خود را حفظ کنیم؛ شهری شدن و باآنتی باکتریال ها زندگی کردن غم انگیز است.

 وی با بیان اینکه اگر به  بچه ها ی امروزی  بگوییم چاله بکنند بلد نیستند افزود: حتی معلم ها و هنر پیشه ها و خبرنگارهای ما نمیتوانند یک  لوبیا را به شیوه  درست بکارند چون از گِل بدشان می آید و این خبر خیلی بدی است اما من این نمایش را ساختم تا این خبر بد را به گوش همه برسانم.

*تئاتر یک ابزار فکر پرورانه است نه سرگرمی

نویسنده و کارگردان تئاتر عقل صورتی ضمن اشاره براینکه چندسالی هست در جشنواره حضور دارد خاطر نشان کرد:  جشنواره فقط از لحاظ برگزاری رشد و  پیشرفت داشته،  یک خطای بزرگ جشنواره این است که تئاتر را به عنوان یک ابزار سرگرم کننده به مردم معرفی میکند در صورتی که تئاتر یک ابزار فکر پرورانه است.

وی ضمن اشاره به طرح پوستر جشنواره افزود: به پوستر نگاه کنید پاندا،  خرس و موش میبینید، آیا  این کودک است؟ کودک عقل و فکر دارد،  سوال جنسی دارد، سوال راجب الاهیات دارد و میپرسد خدا کجاست ؟خدا زن است یا مرد؟ اصلا چرا ما زن و مرد هستیم؟ بنابراین من به برگزار کننده ها، دولت مردان و گردانندگان اجتماع سلام و عرض ادب میکنم و میگویم بیاید این فرضیه که بچه ها باید بشکن بزنند و بخندد را قطع  کنید و بیاید به پرورش نفس انسان ها بپردازیم؛ من نمیدانم این تخم لق را چه کسی کاشته است؟

فرشیدی سپهر با تاکید بر اینکه خنده دار بودن جشنواره، رنگی و بادکنکی بودن آن نفس بچه ها را پرورش نمیدهد اظهار کرد:  این همه سال جُنگ شادی برگزار کردیم و تلوزیون برنامه های خنده دار اجرا میکند اما  آیا  این همه کودک و نوجوانی که داریم عزت نفس دارند؟

نویسنده و کارگردان تئاتر عقل صورتی ضمن بیان اینکه باور ندارد مدیران آموزش و پرورش طرفدار تئاتر های آموزنده باشند گفت: شاید در اتاق فکرهایشان دوست داشته باشند تئاتر ها آموزدنده باشد اما در اجرا به دنبال تئاترهای سرگرم کننده برای بچه ها هستند.

*مدیران باعث فساد محتوایی در تئاتر میشوند

وی با اشاره بر اینکه مدیران باعث فساد محتوایی در تئاتر میشوند خاطر نشان کرد: من زیر بار ملت و دولت نمیروم و فقط حرف حقیقت را میزنم ، تند گفتم اما امیدوارم بنویسید! وقتی در جشنواره ای جایزه را به کسی میدهند که معلق میزند و با  زبانش صدای خنده دار در میاورد، وقتی که به گریمی که سرخابی است، موهای قرمز و لپای گنده داره جایزه میدهند و، وقتی به کارگردانی که مدام جک میگوید و موزیک با صدای بلند پخش میکند تایید میدهند  یعنی دارند بد عادتی میکنند.

نویسنده و کارگردان تئاتر عقل صورتی در ادامه سخنان خود ضمن بیان اینکه تئاتر یک ابزار فکر پرورانه است نه یک ابزار مُسکن تصریح کرد: تئاتر قرصی نیست برای خواب کردن بلکه قرصی است برا ی بیدار کردن ، یک لالایی است برای بیدار کردن انسان؛ اما دنیای تئاتر امروز سه دسته شده  است، یکی برای مشهور و پولدار شدن یکی برای فکر پروری و رشد دادن مسیر تمدن و یکی هم کلا دغدغه ای ندارند،رفقط عادت کردند بیایند، کاربسازند،  پول بگیرند و بورشور چاپ کنند و بروند.

فرشیدی سپهر با تاکید بر اینکه برای کسب جایزه به جشنواره نیامدند گفت: دیدید که همه به یکدیگر میگویند بدرخشید، ما دور از شان هنرمند میدانیم که قصدش باشد بدرخشد ، ما میگوییم درخشش وظیفه ماست ولی  مهم این است که با درخشش چه گوشه تاریکی را  برای  انسان های دیگر روشن کنیم.

وی ادامه داد: درخشش یعنی معروفتر شویم اما کارهنرمند این است که اگر خدا خواست و درخشید گوشه ی تاریکی را روشن کند بنا براین سانتی متری قدم از قدم برنمیدارم برای گرفتن جایزه و فقط به دودلیل اینجاییم ، اول آنکه گروه های شهرستانی مدل تئاتر مارا ببینند و الگوبرداری کنند و دوم هزار نفربچه ای که با مادر و پدرشان اینجا می آیند را از نزدیک ببینیم.

نویسنده و کارگردان تئاتر عقل صورتی،  در پایان بابیان اینکه اگر به قدرت مالی برسند و کسی آنها را حمایت کند به سراسر ایران میروند و اجرا خواهند داشت گفت: ما به دلیل اینکه دانش آموز در گروهمان داریم و الان مدیرآن ها مارا نفرین کردند نمیتوانیم خارج از تهران اجرا داشته باشیم، گروه فقیری هستیم حتی دکور را با قرض ساختیم و همه دست ها و کفشهایمان رنگی است و هنوز نمیدانیم بعداز جشنواره دکورهارا کجا بزاریم چراکه سوله نداریم و دکورها را باید پشت بام خانه هایمان نگهداری کنیم.

انتهای پیام/