به گزارش صبح الوند به نقل از جشنواره فيلم فجر، «رامبد جوان» با چهارمين اثر سينمايي خود با نام «نگار» در بخش سوداي سيمرغ سي و پنجمين جشنواره فيلم فجر حضور دارد. او درباره فيلم جديدش به ستاد خبري جشنواره ميگويد: «ذهن من هميشه پيرامون موضوعاتي چرخ ميزند که از دغدغههايم ميآيد. «نگار» نتيجه کنکاش ذهنيام درباره خشونت است؛ اينکه چه ميشود که انسان دست به خشونت ميزند. يکي از دلايل بروز خشونت، ناتواني در برقراري ارتباط ميان افراد است. در واقع شخص با بروز خشونت سعي دارد ديگران را متوجه حضور خودش کند. «نگار» به اين موضوع ميپردازد. ربطي به فيلمهاي قبلي من ندارد و تجربه جديدي است که برايم ارزشمند است.»
قاعده امسال را سال آينده تغيير ندهيم
رامبد جوان با اشاره به اين که جشنواره فيلم فجر نيازمند ثبات است، گفت: «در سالهاي قبل که بخشهاي جشنواره از هم تفکيک بودند، امتياز ويژهاي براي فيلمسازان اول قائل ميشدند. تعداد مشخصي فيلم در يک بخش مجزا انتخاب و داوري ميشد که شايد اين ذهنيت به وجود آيد که با ادغام بخشها، اين امکان از آنها گرفته است، اما به شخصه معتقدم اگر فيلمسازي توانايي ساخت فيلم بلند را داشته باشد و براي فيلمش تهيهکننده و عوامل مناسب پيدا کند، يک فضاي استاندارد را به وجود آورده است، پس ميتواند با فيلمسازان ديگر - فارغ از تجربه و سابقهشان- رقابت کند. با ادغام بخش «نگاه نو» در بخش «سوداي سيمرغ» موافق هستم، به شرط آن که اين تغيير را سال ديگر هم شاهد باشيم، نه اينکه با تغيير دبير، قوانين به کل تغيير کند. بايد تکليف فيلمساز با جشنواره روشن شود.»
فيلمسازي از زايمان هم سختتر است!
کارگردان «نگار» درباره واکنشهايي که از سوي فيلمسازان در زمينه انتخاب و داوري فيلمها در جشنواره صورت ميگيرد، اظهار داشت: «فيلمسازي کار بسيار سختي است. سينما هنر گراني است. نگارش فيلمنامه خوب و رسيدن به قصه جذاب از زايمان هم کار سختتري است! وقتي فيلمسازي از اين همه سختي و مشقت گذر ميکند و فيلمش در معتبرترين جشنواره ايران ديده نميشود، طبيعتا خشمگين ميشود و اين خشم را با اتهام به همه کس و همه چيز ابراز ميکند. فيلمساز اميدوار است که با جشنواره موجب شود فيلم او در اکران عمومي بيشتر بفروشد يا حتي اگر نفروخت، دلش به جايزه و توجهي که جشنواره به او کرده، خوش باشد.»
روياهايت را فراموش نکن!
جوان در ادامه درباره نبود تنوع ژانر در سينماي ايران گفت: «تنها و تنها دليل بيتوجهي به تنوع ژانر در سينماي ايران، اين است که ما بلد نيستيم روياپردازي کنيم. اگر روياپرداز بوديم، ميگفتيم حرفهمان سينماست پس هرجور که دلمان بخواهد و بلد باشيم، فيلم ميسازيم. نبود اين اخلاق در ما باعث شده تا فيلمسازان ريسک نکنند. فيلمسازي که روياپرداز باشد ريسک کردن را به جان ميخرد؛ چراکه به جادوي سينما اعتقاد دارد. ديگر برايش تهيه کننده و جشنواره و تماشاچي مهم نيست. فارغ از محاسبات و دو دوتا کردن، فيلمي ميسازد که از ذهن و قلبش ميآيد. قطعا چنين فيلمي مخاطب هم پيدا خواهد کرد، درست مثل فيلمسازان بزرگ تاريخ سينما. از خودمان بايد بپرسيم چرا فيلم ميسازيم؟ جواب من اين است، اگر فيلم نسازم، احساس افسردگي و بطالت و ناتواني ميکنم. فيلم ميسازم تا با آن دغدغههاي ذهنم مثل خشم، عشق و کابوس را به تصوير بکشم. ابزارم هم سينماست. حالا اينکه تا چه حد خوب از اين ابزار استفاده کردهام، به شعور و توانايي من برميگردد. اگر اينطور رفتار شود، ديگر شاهد کپيکاري و ترس و فرار از ريسک نيستيم، چون هرکس زبان خودش را براي روايت دارد. در اين پروسه ژانر خلق ميشود.»
يک پيشنهاد به دبير جشنواره
کارگردان «نگار» در پايان خطاب به دبير جشنواره فيلم فجر گفت: «محمد حيدري عزيز که به نظرم تمام تلاشات را براي برقراري نظم در جشنواره فجر عزيز کردهاي، سعي کن براي مدون کردن قوانين هم اقدامي انجام بدهي. جشنواره اگر قانونمند شود ديگر نياز نيست که همه اقشار از آن راضي باشند. راضي نگه داشتن همه، جشنواره را بي اعتبار ميکند. بايد براي جشنواره شخصيت قايل شويم.»
انتهای پیام/
دیدگاه شما