به گزارش صبح الوند به نقل از رودآور، با وجود پیشرفت و تکنولوژی و ساخت نانوایی ها در سطح روستاها، اما هنوز گاه گاهی بوی نان محلی از برخی روستاها به مشام می رسد.

نان هایی که تهیه کنندگان آنان زنان پرتلاش روستایی هستند که بعد از اذان صبح و اقامه نماز با دستان خود خمیر آنان را آماده می کنند، آتش تنور  را روشن می کنند، گرده و یا نان تنوری را با دستان پر محبت خود آماده می کنند و بر سر سفره می گذارند.

اگر تنها یک روز، نه، نیم روز را با یکی از خانواده های موفق روستایی سپری کنیم طعم شیرین زندگی را خواهید چشید.

سفره صبحانه را می اندازد، بوی نان تهیه شده به مشام می رسد و با صدای هماهنگ آواز پرندگان و سرسبزی طبیعت و شرشر چشمه آب هر آدمی را مست می کند.

سفره در کمتر از چند دقیقه با کره، پنیر، عسل خامه، سرشیر نیز تزئیین می شود، آنقدر بوی نان تنوری مرا مست کرده است که نان را بدون مواد غذایی دیگر در سر سفره می خورم، هنوز صبحانه خوردمان به اتمام نرسیده است، که بوی سبزی تازه به مشام می رسد.

مادر خانواده می گوید: ناهار نروید دیگر آش را برایتان بار گذاشته ام، قرار است فرزندم که امروز پایان نامه ارشدش را ارائه داده به روستا باز گردد، امیدوارم بتواند باری معلمی روستا انتخاب شود تا همه در کنار هم باشیم.

از او درباره اقتصاد مقاومتی و نحوه گذراندن زندگی اش می پرسم، این واژه ارزشمند و مورد تأکید رهبری را در عمل برای من تعریف می کند، از اقداماتی که انجام داده است، از برنامه های که برای زندگی خود و خانواده اش دارد، وقت خود را صرف گفتن شعار و این تصمیم را دارم، آن تصمیم را دارم و یا اجازه دهید بقیه خانواده بیایند تا با مشورت حرفی بزنم نمی کند، تنها کارهای صورت گرفته را برای من به زیبایی به تصویر می کشد.

می گوید: روستای ما یک نانوایی دارد، اما وقتی که صبح ها زودتر از خواب برمی خیزیم، به قول معروفی که می گویند«سحر خیز باش تا کام روا شوی» به همه کارهای زندگی ام می رسم.

وی ادامه می دهد: شغلی اصلی خانواده ما کشاورزی و دامداری است، گرچه نه زمین بزرگی داریم و نه تعداد دام های بسیار، اما با همین مقدار هم زندگی خودمان را می چرخانیم، چهار فرزند دارم، دو دختر و دو پسر، هر سه تحصیل کرده هستند، بهار و تابستان که می شود و البته تابستان به کمک م ن و همسرم می آیند.

این بانوی روستایی فرزندان خود را از ابتدا مستقل بزرگ کرده است، تا روی پای خود بیاستند، احمد، در هنرستان تحصیل کرده و در روستا یک مکانیکی زده است، درآمدش چندان نیست اما در کنار خانواده خود دست به کار شده، حتی شیر هم می دوشد، مراقب چند کندوی عسل هم هست، همین زندگی اش را می چرخاند.

این بانوی روستایی همچنان که مشغول خورد کردن سبزی های تر و تازه است می گوید: باورتان می شود آفتاب طلوع نکرده بود که همسرم به کوهی که در نزدیکی روستا است رفته و این تره های کوهی را برای تهیه آش امروز برای من آورده است.

دستم را می گیرد به اتاقی کوچک در حیاط منزلشان می برد، اتاق را با کاه گل و چوب ساخته اند، بوی نم دیوار که از شب گذشته به دلیل باران خیس خورده بود، به مشام رسد، این بانوی روستایی می گوید: اینجا شاید اتاق کار من است، پنیر درست می کنم، کشک میزنم، سرشیر می گیرم و خامه هم گاه گاهی تهیه می کنم.

آن طرف تر صدای مرغ و خروس ها را می شنوم، ریحانه دختر کوچک خانواده 9 سالش بیشتر نیست، قبل از رفتن به مدرسه مرغ و خروس ها را بیرون آورده است تا به آن ها آب و دانه ای دهد، تعداد مرغ و خروس ها به 10 تا هم نمی رسد، اما تخم مرغشان با همین تعداد هم، تأمین می شود.

شاید باورش سخت باشد، رویایی، اما حقیقت داشت، آن طرف حیاط را هم به من نشان داد و گفت: این باغچه کوچک مرا ببین، حتی نخود و لوبیای خانواده ام از اینجا تأمین می شود.

می گوید همسرش به توصیه جهاد کشاروزی و با بهره گرفتن از تسهیلات بسیج زندگی وامی گرفته و گلخانه ای در روستا به پا کرده است، ساخت گلخانه به نیمه رسیده، و قرار است در آن به پرورش گوجه و خیار بپردازند.

این بانوی روستایی از قرائت قرآن لذت می برد، وقتی گاهی کار انجام می دهد، زمزمه می کند، 10 سال پیش بود که در کلاس نهضت سوادآموزی قرآن خواندن را می آموزد و خواندن آن را صبح به صبح مایه برکت زندگی اش می داند.

به گزارش رودآور؛ می شود، در هر جای این سرزمین زندگی کرد و به مانند این زنان روستایی پر تلاش و با تفکر بنیادین اقتصاد مقاومتی زندگی و معیشت چندین خانواده را بدون دغدغه خاصی چرخاند.

این گونه زندگی را چرخاندن هنر می خواهد و بس.

انتهای پیام/