به گزارش صبح الوند، هنوز آفتاب طلوع نکرده بود که خیلی از مردم خبر را از دوستان و آشنایان شان شنیدند، شهادت سرباز ولایت و امت اسلام انقلاب و ایران حاج قاسم سلیمانی توسط بالگردهای امریکا دیگر کسی بی خبر نبود، خبر سنگین بود اما حماسه ای بزرگ هم در راه بود.

حاج قاسم رفته بود ی لحظه تلخ، یک نقطه عطف تاریخی که یک طرف آن اندوه بود و سوی دیگرش حماسه. اندوه از این بالاتر که فرمانده شجاع و دلیر دیگر در بین ما نبود، حاج قاسم مظهر یک خیر مشترک بود فرقی نمی کرد ایرانی باشی یا عراقی،مسلمان باشی یا مسیحی یا حتی ایزدی، این خیر مشترک مثل حرارت و گرمای آفتاب به همه یکسان می تابید، همین هم باعث شده بود که فقدانش اندوه بزرگ را پدید آورد.

سمت دیگر این فقدان اما یک حماسه بود، حاج قاسم مظهر یک صدا هم بود صدایی برآمده از اعماق وجود آدمهایی با رنگ و زبان و مذهب و قوم متفاوت که انعکاس یک فطرت واحد بودند، فطرتی علیه ظلم و استکبار 5 روز تشیع با شکوه و تاریخی پیکر قطعه قطعه پژواک این صدا بود، صدایی که نه شرایط سخت اقتصادی مانع شنیدنش می شد و نه لج پراکنی های بوق های رسانه ای ابلیس، این صدای مردم بود، مردمی که عصاره همه فضایل و خوبی ها و فطرت شان جمع شده بود در شخصیت یک قهرمان.

میلیونها ایرانی از اقوام و زبان و فرهنگ های مختلف پای تشیع پیکر کسی آمدند که هیچ جا دنبال اسم و رسم خودش نبود، اصلا خودش را نمی دید. اصلا نمی خواست چیزی جز خدا در میان باشد.

انتهای پیام/ آ