به گزارش صبح الوند، ضرب‌آهنگ شانه زن جاجیم‌باف و صدای خرت خرت رنده مرد چوب ‌تراش تلاش مرد روستایی برای گرفتن کره از ماست، لذت گرمای آتش در صبح مه‌آلود اولین روزهای بهار و طعم خوش آش داغ در نم‌نم باران در کلبه‌ای چوبی،از حس های بکر و تازه ای که رفته رفته با از بین رفتن روستاها به فراموشی سپرده می شوند.

رفاه، موقعیت بهتر شغلی و اجتماعی، ادامه تحصیل، امید به زندگی بهتر و … عمده دلایل کم شدن جمعیت روستاها و مهاجرت‌ به شهر است. عده کمی از روستاییان تمایل به مدرن شدن دارند اما کمبود امکانات، نبود زنجیره کامل محصولات روستایی و تبعیض در خدمات بین جامعه شهر و روستا آنها را مجبور به مهاجرت می کند و این حالت بیشتر در جوامع جهان سوم به چشم می‌خورد که البته به خاطر فاصله طبقاتی بیش از حد بین شهر و روستا است.

کشور ما نیز جزو کشورهایی است که جمعیت مهاجر زیادی از روستا به شهر دارد. این مهاجرت، مشکلات و آسیب‌های زیادی به همراه خواهد داشت. اولین نکته این‌که محصولات دامی، کشاورزی و عمده مایحتاج شهرنشینان از کار و شغل روستاییان تامین می‌شود و با از بین رفتن هر دامداری و زمین کشاورزی، ضربه‌ای شاید غیرمستقیم اما مهم بر پیکره اقتصاد کشور زده خواهد شد.

مدرس اکوتوریسم و گردشگری روستایی در گفت و گو با خبرنگار ما گفت: اگر یک نگاهی به حوزه روستایی بعد از انقلاب کنیم چند اتفاق خاص افتاد که متفاوت هستند و نشان می دهد که در حوزه روستایی آن طور که باید عمل نکردیم.

علی شادلو افزود: مهاجرت روستا به شهر و تغییر ترکیبی جمعیتی ایران از ۷۰ به ۳۰ و در شهر از ۳۰ به ۷۰ تبدیل شده و هم اکنون که در سال جهش تولید و اقتصاد مبتنی بر تولید هستیم شاهد خالی شدن بسیاری از روستاها در سطح کشور هستیم.

وی ادامه داد: جمعیت بیشتر در جغرافیای شهری ساکن شدند که در واقع به ما تحمیل شده است حالا باید بدانیم از ابتدای انقلاب تا به امروز چه حجمی از بودجه و اعتبار به آبادانی روستاها اختصاص داده اند؟

مدرس گردشگری افزود: تناسب درستی بین سرمایه گذاری در روستا و نتایج حاصله وجود ندارد و با این همه هزینه جمعیت مولد را از دست دادیم.

نابودی روستاها سیاه چاله ای در هویت 

شادلو تاکید کرد: روستا محل هویت است و هر روستا در یک شاخه فعال بوده یکی در کشاورزی و دیگری دامداری، اما متاسفانه اینقدر جمعیت به شهر رفته که این بافت از بین رفته و سیاه چاله ای در بحث هویتی به وجود آمده است.

وی ادامه داد: آسیب شناسی که در این زمینه انجام شده نشان داده که در یک بازه زمانی سیاست گذاری درستی اتخاد نشده است و مدیریت برای روند توسعه روستایی نداشتیم که چه منابعی باید حفظ شوند و همکاری بین ارگانها و متولی چگونه باشد؟

تضاد و موازی کاری در دستگاه های اجرایی بدنه دولت 

شادلو افزود: سازمان ها متوجه شدند اسناد بالا دستی درست نداریم و جاهای مختلفی مثل مجلس و اوقاف و ادارات کشور دست به تهیه اسناد از طریق ارگانها و اقدام به یک سری امور اجرایی کردند که تضاد و موازی کاری در دستگاههای اجرایی در بدنه دولت دارد.

وی اظهار داشت: وقتی اراضی روستایی به شهر تبدیل می شوند به نفع صاحبان ثروت است و در حقیقت آبادانی نشانه گرفته می شود که اهالی نسبت به این موضوع باید حتما کنش نشان دهند.

مدرس اکوتوریسم تاکید کرد: در الحاق روستاها افراد کم برخوردار ضعیف تر و صاحبان ثروت شاهد رشد منابع مالی می شوند و اساسا کانون جامعه را خراب می کند..

وی بیان کرد: تصمیمی که می گیریم باید جامعه به طور مناسب و مساوی از امکانات برخوردار شوند نه اینکه طبقاتی از جامعه که صاحب منافع هستند سهم بیشتری ببرند.

وی با بیان اینکه صاحبان منافع ذینفعان طرح های الحاق هستند گفت:  خیلی از اهالی روستاها که با سرنوشت الحاق مواجه می شوند به مشکلات آن در آینده مشرف نیستند.

عضو کمیته توسعه روستایی افزود: در کشور ما نگاه به روستاها یک نگاه حکومتی و از بالا به پایین است که مشارکت در این نوع نگاه اساسا از بین می رود و موتور مشارکت خاموش شده و بی اعتمادی بین روستائیان و سرمایه گذارها از بین می رود.

وی تاکید کرد: به هر شکل ما وقتی در نگاهمان از نگاه مبتنی تولید به مصرف برسیم روستاها به عنوان تولید کنندگان در ایستگاه اول و بعد از آن تولیدات شهری قرار می گیرد بنابراین باید تغییر سیاست در نگاه های کلان داشته باشیم و به کالبد روستا نگاه متفاوتی کنیم و در مرحله بعد مدیریت در تخصیص منابع را سازماندهی کنیم.

شادلو در پایان به اشاره به الحاق سه روستای حسن آباد، قاسم آباد و علی آباد به شهر همدان گفت: در تمام جلساتی که حضور داشتم هیچ روایتی از هیچ شخص صاحب نظری در موضوع الحاق شنیده نشد.

انتهای پیام/ آ