به گزارش صبح الوند، محمد باقر ضرابیان متولد ۱۳۱۳ صادره از همدان، محله جولان در مغازه ای کوچک اما دیدنی و مجهز با ذوق و شوقی وصف ناپذیر هنر اجداد خود را زنده نگه داشته است.

هنرمند همدانی با اشاره به قدمت هنر حلبی سازی به خبرنگار ما گفت: ۷ ساله بودم که به مکتب خانه می رفتم و در امزاجرد درس می خواندم هر چند به درس خواندن تمایلی نداشتم و عشق مغازه در سرم بود و با گریه به مکتب خانه می رفتم و با گریه بر می گشتم.

وی با اشاره به شرایط مکتب خانه ها در آن زمان افزود: معلم ما یک خانمی به اسم قاسمی بود و همه را زیاد کتک می زد بنابراین اکثر بچه ها از مکتب خانه فراری بودند.

هنرمند همدانی با اشاره به شروع جنگ جهانی دوم گفت: جنگ جهانی دوم که شروع شد شهریور ماه بود و من ۷ سال سن داشتم که مرحوم پدرم آن زمان در بازار مغازه داشت و مبادله کالا به کالا داشتیم و پولی در کار نبود و این جنگ سه سال طول کشید و مغازه و مکتب خانه ام تعطیل شدند و من پیش پدرعلیرغم میل او که اصرار داشت روی دستت میزنی و زخم می شوی با دقت کامل کارهای حلبی سازی را انجام می دادم.

ضرابیان ادامه داد: بعداز سه سال که پدر به مغازه برگشت من هم راهی مغازه شدم و پدر اصرار داشت به مکتب خانه بروم و برایش قرآن بخوانم اما من به اصرار خودم در مغازه مشغول شدم و تا سال ۱۳۳۲تقریبا ۱۲ سال پیش نزد پدر شاگردی کردم و سپس دوسال سربازی رفتم و زمانی که برگشتم پدر فوت شده بود .

وی با اشاره به فوت پدرش که مشوق و حامی وی بود افزود: من مجددا به مغازه برگشتم اما نتوانستم جای خالی پدر را تحمل کنم و مغازه را رها کردم و فروشگاه فروش قطعات فنی لوازم خانگی در میدان شهدا دایر کردم و ۵۸ سال از شغل حلبی سازی کناره گیری کردم.

هنر حلبی سازی باقی الصالحات و زکات دست های من است

هنرمند همدانی با بیان اینکه سه فرزند پزشک دارم افزود: بعد از ۵۸سال پسرم از ادامه کارم ممانعت کرد و گفت مغازه را اجاره بده و به سفر برو اما من در سنی بودم که نمی توانستم به سفر بروم بنابراین ۶ ماه از پسرم اجازه گرفتم و این مغازه که انبار آن فروشگاه بود را راه انداختم و هر روز دوستان را دور خودم جمع می کردم و روزگار را می گذارندم اما بعد از مدتی خسته شدم و دیدم که بهتر است حرفه و شغل پدر را ادامه دهم چرا که من تمام وسایل پدر را نگه داشته بودم و به حرفه و شغل حلبی سازی علاقه فراوانی داشتم که اینها در واقع باقی الصالحات و زکات دست های من است.

ساخت ۱۶۰ قطعه و ظروف حلبی

هنرمند همدانی با اشاره به وجود ۱۶۰ قطعه حلبی دست ساز در مغازه اش گفت: از سال ۹۱ که مجددا به حرفه مورد علاقه خود روی آوردم از خدا خواستم که در اندازه ظرف ها و الگوهای آن کمکم کند و خداوندکمک کرد و من همه را ساختم که این توفیق الهی بود که نصیب من شد و با خدا عهد کردم این هنر کهن را یا به میراث فرهنگی یا جایی که در معرض دید همگان باشد بگذارم تا نسل های آینده بدانند در قدیم چه وسایلی وجود داشته است.

ضرابیان با اشاره به حضور پررنگ پدرش که مشوق همگی در این حرفه بوده است گفت: پدر بزرگم مرحوم نورعلی ضرابیان حمام ضرابی را در خیابان شهدا ساخته و در ضراب خانه کار می کرده است که در زمان قاجار و ناصر الدین شاه ضراب خانه تعطیل می شود و پدر بزرگم راهی ترکیه و بعد از آن آلمان می شود تا حرفه ای برای خود دست و پا کند.

وی ادامه داد: پدربزرگم در آلمان با یک مغازه حلبی سازی مواجه می شود و چند روزی جلوی این مغازه می ایستد و نگاه می کند که اسم مغازه دار آقای فور به زبان آلمانی بوده است و پدر بزرگم را بعنوان شاگرد آنجا می پذیرد.

وی بیان کرد: فور متوجه تبحر نورعلی در این حرفه می شود و تقاضا می کند که خانواده اش را به آلمان ببرد اما مادرش قبول نمی کند و نورعلی برای همیشه آلمان را ترک می کند و فور یک چرخ حلبی سازی آلمانی به همراه وسایل برای ادامه کار به او می دهد که توسط قاطر به ایران می آوردش و در حقیقت هنر حلبی سازی در خانواده ضرابیان با نورعلی و سه پسرش شروع می شود.

انتهای پیام/ آ