به گزارش صبح الوند به نقل از شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ مدیریت دو سال و نیمه دولت روحانی بر اقتصاد کشور شرایطی را فراهم کرده که امروز با گذشت نزدیک به 1000 روز از عمر دولت، وضعیت هر بخش از اقتصاد کشور را که در بورس بررسی کنید نتیجه ای جز ناامیدی عایدتان نمی شود. این وضعیت در سال 94 به شدت تشدید شده و گزارشهای شش ماهه و نه ماهه نخست امسال نشان می دهد که بی سابقه ترین رکود حاکم بر دهه های اخیر، اقتصاد کشور را فرا گرفته است.

یکی از بخشهایی که اوضاع بسیار وخیمی را می گذارند شرکتهای وابسته به فلزات اساسی است که در دو سال و نیم اخیر آب خوش از گلویشان پایین نرفته است. صنعت فولاد، مس، ذوب آهن، آلومینیوم و حتی لوله و ماشین سازی هم در دولت روحانی وارد رکود عمیقی شده اند که خروج از آن بسیار سخت به نظر می رسد.

صنعت فولاد کشور با توجه به افزایش واردات فولاد از چین در دولت تدبیر و امید و توقف ساخت و ساز در کشور به یک صنعت ورشکسته تبدیل شده است. این در حالی است که در سالهای قبل شاهد سودآوری سرشار صنعت فولاد ایران بودیم و به حتی به عنوان یک صادر کننده در منطقه ظاهر می شدیم.

همچین انبار کارخانه های ذوب آهن، آلومینیوم و مس هم این روزها مملو از تولیداتی است که بازاری در وضعیت فعلی اقتصاد ایران برایشان وجود ندارد و دولتمردان یازدهم تدبیری برای فروش آنها نداشته اند.

بررسی گزارش حدود 300 روز اول سال 94 از وضعیت شرکتهای وابسته به فلزات اساسی به خوبی اوضاع اسفبار صنایع وابسته به این فلزات را نشان می دهد. با یک نگاه ساده به وضعیت این شرکتها در بورس می‌توان دریافت که 82 درصد از شرکتهای این گروه نسبت به سال 93 با کاهش فروش مواجه شده اند. همچنین فقط 3 شرکت (14درصد) از شرکتهای گروه مذکور نسبت به سال 93 افزایش سود خالص داشته اند و 86 درصد از آنها یا زیان شناسایی کرده اند یا با کاهش سود خالص مواجه شده اند. 64 درصد این شرکتها هم با کاهش تولید روبرو بوده اند.

در گروه فلزات اساسی 59 درصد شرکتها با اعلام تعدیل منفی، پیش بینی سود سالیانه خود را با توجه به عملکرد 6 ماهه کاهش داده اند و تنها 3 شرکت تعدیل مثبت اعلام کرده اند.

واکاوی وضعیت این شرکت‌ها در بازار سرمایه نشان می‌دهد که برخی از شرکتهای این گروه علیرغم کاهش سود یا تغییر پیش بینی سالیانه از سود به زیان، پوشش مناسبی نداشته اند و همین امر بیانگر کاهش بیشتر سود و افزایش زیان در شرکتهای مذکور تا پایان سال می باشد.

به این ترتیب می‌توان گفت صنعت فلزات اساسی کشور در دو سال و نیم اخیر به عنوان یکی از خاستگاه‌های اصلی، در مرز ورشکستگی این صنایع قرار گرفته که اگر تیم اقتصادی دولت هرچه سریعتر چاره ای برای آن نیندیشد وضعیت بسیار بدی در در انتظارشان خواهد بود.