روحانی از همان روز اول قصد ایجاد جریانی جدید در فضای سیاسی کشور داشت؛ جریانی که اعتدال را مشی خود می‌داند و حاضر است با معتدلان سایر جناح‌ها نیز وارد ائتلاف شود. دولت یازدهم سعی کرد از ظرفیت همه‌ی گروه‌های سیاسی به نفع خود استفاده کند و این مهم را تاحدودی با دوست‌پنداری افرادی نظیر لاریجانی، باهنر و مطهری در مجلس و نیز پر و بال دادن به سران اصلاحات عملی کرد.

رئیس‌جمهور، مجلس مورد علاقه‌اش را در سخنرانی‌های پیش از انتخابات توصیف می‌کرد، مجلسی که معتدلین در آن حضور داشته باشند. سرانجام انتخابات برگزار شد و اصلاح‌طلبان توانستند همه‌ی کرسی‌های مجلس دهم در تهران را نصیب خود کنند. سپس روحانی سریعاً وارد میدان شد و در نشست خبری خود از همه‌ی مردم ایران، به ویژه تهرانی‌ها که کار را یکسره کردند، قدردانی کرد.

آرای متفاوت تهرانی‌ها باعث شد تا روحانی در سفر هیئت دولت به یزد، محمدرضا عارف را به عنوان هم‌سفر خود انتخاب کند و بهای بلیط عارف را با «شوخی‌خواندن ممنوعیت رسانه‌ای خاتمی» در نشست خبری، پرداخت نماید.

ظاهرا روحانی از صحبت‌های چند روز قبل عارف، خیلی نگران شده و حالا می‌خواهد آتشفشان خاموش اعتدال را به رشته‌کوه اصلاحات گره بزند. عارف در چند روز اخیر گفته بود: «بعد از برگزاری مرحله دوم انتخابات مجلس شورای اسلامی، سیاست‌گذاری اصلاح‌طلبان را نقد خواهیم کرد و برای حضور قدرتمند در انتخابات شورای شهر و ریاست جمهوری آماده می‌شویم.»

به نظر می‌رسد حمایت روحانی از سید محمد خاتمی، در جمع مردم شریف یزد، به نوعی چسباندن مرام اعتدالی به گفتمان اصلاح‌طلبی است که این موضوع با توجه به ریزش آرای دوستان معتدل روحانی در جناح اصولگرایی نظیر لاریجانی، بیشتر قابل اثبات است.

هر چند گمانه‌زنی در خصوص انتخابات ریاست جمهوری 96 بسیار زود است، اما با توجه به تهدید جناحی محمدرضا عارف، می‌توان خیز بلند روحانی برای آرام‌کردن اردوگاه اصلاحات را با بیان حرف‌هایی نظیر تشکر از رد صلاحیت‌شده‌های انتخابات، قدردانی ویژه از مردم تهران، اشاره به نقش پررنگ عارف در انتخابات تهران، حمایت از رئیس‌جمهور اسبق در نشست خبری و نام بردن از شهر یزد به عنوان شهر گفتگوی تمدن‌ها مشاهده کرد.