سختگیری دولت برای صدور مجوز به تجمعات مردمی و دانشجویی در فارس بیشتر از همه جا نمود داشت. به تمامی درخواست های دانشجویان برای تجمع در جهت اعتراض به روند مذاکرات و زیاده خواهی طرف غربی و همچنین حمایت از تیم مذاکره کننده پاسخی داده نشد تا دانشجویان دست به تحصن در مسجد دانشگاه شیراز بزنند. جالب این که دولت حتی حاضر به پذیرش تحصن در محیط مسجد دانشگاه را هم برنتافت. مجید ارشاد رئیس دانشگاه شیراز با موضعی کاملا برعکسسخنگوی وزارت کشور که گفته بود این تحصن از سوی دانشگاه شیراز مجوز دارد، اعلام کرد: «تحصن غیر قانونی است و بدون مجوز». اما این تحصن علی رغم همه فشارها در حال برگزاری است.

به هر حال، این روزها، تجمع های «اجازه نمی دهیم» مردم و دانشجویان با «مجوز نمی دهیم» دولت پاسخ داده می شود. این در حالی است که ماهیت این تجمعات صرفاً اعلام حمایت از مذاکره کنندگان و پاسخ به زیاده خواهی های طرف عهد شکن غربی است.

 در چند ماه اخیر برخی اقشار و صنوف در اعتراض به حقوق و وضعیت معیشتی خود بارها مقابل فرمانداری ها اجتماع کردند که البته درخواست های آنها مطالبه به حقی بود. رئیس جمهور در واکنش به آن تجمعات در اردیبهشت ماه گفت: «این دولت همیشه حق اعتراض را برای همه اقشار و اصناف به رسمیت می شناسد». روحانی از این که معلمان و کارگران به خیابان ها آمدند خوشحال بود و معتقد بود که «ما باید تحمل کنیم و فضا را باز کنیم». 

اما ظاهرا تاریخ مصرف اظهارات این چنینی رئیس جمهور چندان زیاد نیست و منتقدان سیاست های هسته ای دولت چندان در دایره تحمل دولت نمی گنجند. حتی اگر مخاطب تجمع ها و انتقادهای هسته ای آمریکا باشد! چگونه می توان از تجمع های سریالی بعضا بدون مجوز برخی اقشار در خیابان ها خوشحال بود که بارها مورد سوء استفاده دشمنان خارجی قرار گرفته و می گیرد اما اجتماع مخالفان زیاده خواهی های کدخدا (آمریکا) را به باد انتقاد و تهمت گرفت؟ مهمتر آن که این روش چگونه با سیاست «با دوستان مروت با دشمنان مدارا» تطبیق دارد؟

واقعیت این است که خود دولت می داند که با برخوردهای سلبی، منتقد، موافق نمی شود. آیا بهتر نیست بجای ایجاد تقابل، القای فضای دوقطبی هسته ای و مستندسازی برای سناریوهای سلطه طلبانه آمریکایی ها در کشور، با تدبیر منتقد را قانع و با روشنگری آن ها را نسبت به آینده مذاکرات امیدوار کرد؟